باید با پوست و گوشت و استخوان مربی باشی تا بفهمی چه می گویند، با دم و بازدم شاگردانت در طول تمرینات شروع می کنی، عرق میکنی، گلویت خشک می شود، همنشینی با قطره های باران، فریاد هایی از اعماق دل، ضربان بالای قلب تا صدای قلبت را بشنوی، استرس را درک می کنی و اما هیجان را...
صدای دم و بازدم ها را ...ولی باید برای همه مظهر اعتماد به نفس باشی....
برای شاگردانی که آسیب ديدگی دارند و در حین تمرین درد می کشند...و تو هم درد می کشی ..نگران می شوی...زندگی شخصی تو هم درگیر است،خانواده ات را مدتهای طولانی نمی بینی..به نبودن هايت عادت می کنند...
مربیگری شغل نیست،کار نیست،عشق است...
مربی بودن یعنی تعهد بی قید و شرط، یعنی استخوان لای زخم.....
همیشه در تب و تاب و تشویش...
تو با پوست و گوشت و استخوان مربی شدی...
خلق كردی ...محکم شدی که بهت تکیه کنند، کسی با یک ست ورزشی مربی نخواهد شد، باید تمرین کنی، عرق بریزی و از تمام وجودت برای ورزشکار مایه بگذاری...
به پاس تمام این زحمات روز جهانی مربی را باید به تمام مربیان مدرسه بسکتبال آتی تبریک گفت.
